Ретко која мајка ја поминала првата година од животот на своето прво бебе во некаква благосостојба. Дури и да го паметиме на тој начин првиот период од животот на бебето – како благословен рај, тоа е веројатно затоа што нашата меморија ни прави секакви трикови и се вклопува во она што ни треба.

Првата година е многу тешка затоа што треба да создадете нова врска со вашиот сопруг, а тоа бара работа и подразбира и конфликти кои можат да траат од неколку часа до неколку недели, во зависност од тоа колку сте добри во решавањето конфликти, и повторни и повторни конфликти, додека не ги изградите темелите како родителски пар.

Првата година вклучува и градење нов однос со вашата мајка, прво во сопствената глава, а потоа и во реалноста ако мајка ви е присутна. Тоа е бојно поле со сопствената совест, па потоа со гнев, па со тага, па повторно со совест.

Потоа треба да излезете накрај со вашиот нов идентитет. Можеби отсекогаш сте сонувале да бидете мајка, па сликата за тоа каква мајка ќе бидете и како ќе ви поминат мајчинските денови е многу јасна и реална. Тоа значи дека ве очекува отфрлање на илузиите и повремено горко разочарување од себе, а потоа учење нови вредности. Или вашиот претходен идентитет како жена без деца ви бил многу природен и драг, па затоа е многу тешко да се доживеете сега како мајка, иако би го дале животот за вашето дете.

Па, најголемата од сите работи е да научите како да се биде мајка. Треба да поминете голем пат од таа прва мисла уште на првата вечер кога ќе се враќате дома од породилиштето: „Зарем навистина нема никој од возрасните во оваа куќа да се грижи за ова бебе?“, до степен до кој, на пример, ќе го одбиете советот на лекарот ако мислите дека не треба да го слушате.

Тоа е болка за раст. Растете и мора да боли. Детето, исто така, плаче кога му растат коските.

Но, таа прва година има моменти на чиста радост, на чиста екстаза, кои се поретки од овие моменти на очај, но кои и тоа како го надоместуваат сето тоа. Создадени сме многу добро да ги поднесуваме непријатните чувства бидејќи поголемиот дел од денот се соочуваме со непријатности, плускавци, чешања, изгореници, гребеници, грижи, претчувства. Среќата е дополнително чувство, бонус! И затоа ни треба малку среќа во текот на денот, за да бидеме добро. Ако среќата ни претекнува, одлично! Но, не мора. Само една насмевка, еден убав збор и повторно сме во ред.

Зошто го пишувам ова…

За мајките што се оптоварени со грижа дали го оштетиле своето дете во првата година од животот затоа што можеби не биле толку среќни, можеби плачеле, биле депресивни, можеби многу се расправале. Многу зборови се напишани за тоа како таквата состојба влијае врз бебето. Сите овие работи што се напишани се чисти претпоставки, бидејќи никој од нас, психолозите, не може ништо со сигурност да знае за тоа што се случува во мислите и чувствата на бебињата и какви последици може да имаат за нив.

Па, еве да додадам и една од моите претпоставки.

Бидејќи е толку природно мајката да биде збунета и полна со бурни чувства во тие први месеци од животот на бебето, мислам дека природата ги „наместила“ работите така што бебето тогаш е ментално поотпорно на таквите работи отколку подоцна во животот. Мислам дека двегодишно, тригодишно дете е повеќе погодено кога мајката е несреќна отколку малото бебе. Малото бебе нема искуство во овој живот со плачење, лутина и не може да донесе заклучоци за себе, другите и светот. Сигурно чувствува дека мајката не е добро, но ако мајката го носи, го храни, гушка, го пресоблекува, тогаш бебето ќе биде добро.

Дете од една и две години веќе знае да се збуни кога мајката плаче и знае да извлече свои незрели и невербални заклучоци, кои подоцна може да му направат проблеми. Но, малото бебе ќе ѝ дозволи на мајката тој период да се приспособи. Првата година од животот на бебето е како грејс-период за чувство на вина. Какви и да сте биле тогаш, вашето бебе ќе биде добро сè додека сте научиле сè што требало да научите и растевте онолку колку што требало. Или барем сте завршиле добар дел од таа работа.

Автор: Жељка Курјачки Станиќ/ психолог и психотерапевт

Извор