Ги фрлила коцките на под и не сака да ги собере. Се фрла и плаче кога ѝ велам: „те молам крени ги коцките“. Ок, полесно ми е да раскренам сѐ сама отколку да слушам лелекање. Но, што направив? Од себе покорен слуга, а од детето господар кој ги избегнува последиците од својот избор.

Затоа што фрлањето на коцките беше избор, а не случајност. И секој избор има различна последица. Штотуку дозна дека ништо нема да се случи ако ја фрли коцката на под и следниот пат само треба малку да лелека за да се извлече повторно.

„Пушти, мама ќе расчисти…“ – е основата на многу лоши врски, бракови, но и работни односи.

Мама собира играчки.

Мама ги собира садовите.

Мама ги фрла пакувањата од чоколади в ѓубре.

Мама ги врзува врвките на чевлите.

Мама пишува задачи.

Мама прави хербариум за на училиште.

Мама, мама, мама…

Мама, мама, мама…

Ако и вие правите работи за вашето дете мислејќи дека му помагате, се лажете. Вие му помагате во тој момент, но на долг рок сте создале огромна дупка во неговиот карактер, потенцијално предизвикувајќи кај него да се создаде огромна фрустрација, анксиозност и лоши односи. На што мислам?

Децата сакаат да учат и да бидат независни, но понекогаш не можат. Затоа помогнете им. Како што вели поговорката – не му давајте риба ако е гладен, научете го да лови.

Ако како дете научи дека во случај на потреба секогаш ќе има некој што ќе ја задоволи таа потреба, лицето престанува да се обидува. Ако некое лице научи дека нема никакви последици за правењето лоши избори, зошто некогаш би престанало да прави лоши избори? Ако човек научи да ги решава кризите со плачење и викање, нормално е дека ќе продолжи да го прави тоа и во иднина.

Треба да престанеме да правиме работи за нашите деца. Најголемата услуга што можете да ја направите за вашето дете е да не ги расчистувате играчките по него, или да не попуштате кога ќе се фрли на подот затоа што, на пример, не може да гледа цртани.

„Пушти, мама ќе…“ – е тој пекол поплочен со добри намери.

Го гледам тоа особено кај машките. Мајките се особено чувствителни на нив. Така, потоа ги добивате во врска или брак.

„Остави, мама ќе…“

Го знаете тој тип на фраери… тој се соблекува и ги остава алиштата на подот. Ја остава чинијата на масата. Не знае во кое одделение е неговата ќерка. Не го знае името на докторот на вашиот син. Тој не знае затоа што не треба да знае. Ја заменил едната мајка со друга. Со вас. А кога ќе се спротивставиш, тогаш си „напорна“. Не е тој крив, „такви се мажите“.

Ниту на работа не е подобро. Кога ќе згрешите, очекувате „мама“ да излезе од некаде и да поправи сѐ, а кога тоа не се случува, настанува бран на нервоза и драма: „Леле, што ќе правам сега, крајот на светот е“.

Кога ќе пораснеш во семејство во кое мајката прави сè, станува нормално мајката да прави сè. Ако сте мајка во семејството, престанете да ги поправате работите. Престанете да земате предмети од подот.

Но, детето лелека? Ах, имате дете од две или три години што се буни затоа што не може да направи нешто, а нема јазични вештини да се изрази со зборови, па се фрла на под и плаче?

Пробајте го ова. Функционираше за мене.

Викањето не едуцира, викањето го запира стекнувањето знаење. Кога нешто сте научиле, а некој претходно ви се развикал и го подигнал нивото на хормоните на стрес во вашето тело?

Како децата престануваат да имаат изливи на бес и да се фрлаат себеси или работите на под?

Прво, мораме да разбереме дека децата не се возрасни и дека не можеме да се справиме со ситуацијата во која има излив на бес како во случај кога разговараме со возрасен.

Дури и ако, како мене, сте прочитале многу книги за родителство, сте ги испробале сите оние тактики за поттикнување: „Ајде, можеш да го направиш тоа“ и „Обиди се повторно“, и не сте успеале во тие тактики, сепак има помош. Мислам, барем вреди да се проба.

Секогаш кога ќе видам дека мојата Мина има проблеми со нешто, се обидувам да ѝ ја опишам состојбата. Децата често се мачат да направат нешто, а кога не успеваат, се фрустрираат.

Не може да ги нареди лего-коцките, па ги фрла на подот?

Ја прашувам: „Гледам дека се обидуваш да склопиш нешто и не ти успева, па се налути, нели?“, на што обично добивам потврда со главата. „Имаш два дела и тешко ти е да ги споиш. Еве како се прави тоа, важно е малку да ја поместиш коцката за да се поврзат. Ајде да се обидеме заедно. Браво, гледаш дека успеа“.

Детето не сака да носи ракавици или шал надвор?

Ако сте дома, тогаш кажете: „Во ред, гледам дека сега ти е жешко и не сакаш да носиш ракавици. Ќе ги ставам во јакната за да можеш да ги облечеш ако ти застуди“.

Ако сте надвор: „Не сакаш да носиш шал? Надвор е многу ладно, а вратот ти е гол, наскоро ќе те боли грлото. За жал, мораме да се вратиме дома затоа што ќе настинеш, а јас не можам да ти дозволам да го направиш тоа. Тоа е твоја одлука“. Ќе се буни и за тоа. Но, вториот пат навистина ќе го носи шалот ако останете доследни овој прв пат и всушност си одите дома!

Не грижете се, вие не сте зен мајстор и во одредени ситуации ќе попуштите поради некои работи.

Обидете се да не викате бидејќи тогаш ја губите контролата, а детето повеќе не ве слуша, туку се плаши од вас. На крајот на краиштата, вака го учите дека викањето дава резултати.

Ако сте викале, извинете му се на детето, кажете дека тоа не било во ред од ваша страна и прегрнете го. На сите им се случува. Важно е да сте свесни за ова и да се трудите повеќе да објаснувате, а помалку да командувате.

Викањето не едуцира, викањето го запира стекнувањето знаење. Кога научивте нешто додека некој ви викал и го подигнал нивото на хормоните на стрес во вашето тело? Под стрес не сте способни за учење, само за активности кои велат „спаси глава“. Затоа децата ве слушаат од страв, но не го учат најважното – зошто викате. Учат дека само насилството го решава проблемот.

Автор: Барбара Сладе Јагодиќ

Извор