Можеби сте ја слушнале шегата за тоа како да препознаете психолог – кога „добрата риба“ ја напушта собата, тој гледа во другите луѓе.

Тоа е она што јас го правам кога моето дете плаче. Секако, освен што гледам и внимавам на детето, внимавам и на реакциите на луѓето околу мене.

Некои луѓе немаат толеранција за „негативни“ чувства кај другите и веројатно во себе, набрзина и панично, иако родителот е до детето, брзаат да го утешат, па и со панична невербална комуникација велат: „Па, што се случи, иии, леле, добро, добро…“ Некои луѓе не можат да престанат да му зборуваат на детето цело време кога плаче.

Некои почнуваат да се потсмеваат, изразот на лицето асоцира на гадење, се потсмеваат – „па зошто плачеш, смешно е“.

Некои велат: „Што е со него денес?“

А некои остануваат смирени и со насмевка му нудат некоја друга играчка, му покажуваат нешто, користејќи лесен речник, со паузи меѓу зборовите, меѓу кои сè уште има гласна фреквенција на плачење и лутина… И овие последните ме инспирираа на оваа објава и на тоа да поврзам сè што во тој момент перципирав, во мојата глава, бидејќи ме израдуваа со нивната леснотија и смиреност. Со нивниот капацитет да толерираат фрустрација, со нивната хуманост и емпатија.

Плачот на бебе или дете има иритирачка фреквенција за човечкото уво, токму затоа што не може да се игнорира, но начинот на кој ги обработуваме иритирачките информации зависи од нас.

Кога плаче бебе или дете, смирете се прво себеси, а потоа бебето или детето. Така е и со возрасните…

Автор: Сунчица Јовановиќ/ психолог и психотерапевт

Извор