Да се преживее јули. Само тоа ми е во умот. Да се преживее јули во град. Преживување на јули со релативно мали деца, додека нивните родители работат. Ги бројам деновите од тој јули, ги бројам и вака и така, како во некоја од комбинациите да ќе има некој ден помалку. Но, добро е, барем почна. Пред нас се толку долги, летни денови што ќе ги поминеме во градот. Без помош од баба, без дополнителни пари за летните кампови. Само две деца на возраст од 10 и 7 години, татко кој работи со полно работно време и мајка која работи од дома – за среќа. Дури и пред календарот да се префрли на јули, одбројував и размислував како да ги издржам тие денови. И доста ми е од зборовите дека децата некако ќе се снајдат, бидејќи – „како сме можеле ние, ќе можат и тие“…

Ах. Престанете. Престанете со тоа „како што можевме ние“, затоа што едноставно не е исто. Не е исто на толку различни нивоа, што не знам ни од каде да почнам со набројувањето. Не кажувајте ми дека е исто. Зошто не играат пред зграда?! Живееме во станот во кој пораснавме јас и сестра ми, пред многу години. Ако сакавме да се дружиме со некого, едноставно ќе излезевме. Немам поим што правевме, но бевме насекаде, по сите улички околу зградата, во маалото. Криенка, лов, гаражи за качување… Во сокаците зад зградата, кои сѐ уште се таму. Секогаш се наоѓаше друштвото. Повремено, сосетката од првиот кат ќе ни викнеше ако претеравме со удирањето на топката.

Не би дозволила моите деца да играат така. Зошто? Затоа што на секои неколку минути по еден автомобил поминува низ истите тие улици, кои некогаш беа нашата империја. На секој половина час брзо поминува автомобил. Со некој зад воланот кој не мисли дека треба да внимава на децата што си играат – на улица. Оти ​​ако се качат на дрво, веднаш поминува некој чичко кој им вели да се симнат оти е опасно, како тој самиот половина детство да не го поминал качен на сливата од соседот. Затоа што ако се качат на гаража, не дај Боже, некој може да повика полиција. Затоа што ако случајно нивната топка летне во нечиј двор, а децата отидат да ја земат, можеби ќе се вклучи некој аларм или некој ќе почне да им вика.

Кога бевме мали јас и сестра ми, секогаш имаше „екипи“ во соседството. Некои одеа кај баба и дедо на поседок. Ќе одеа на море некое време со семејството или во детско одморалиште, исто како нас, па ќе се вратеа. Кога некој не беше тука, не ни знаевме што прави. Не сме знаеле кога отишле на пат, кога го јаделе најдобриот сладолед во градот. А рака на срце, немаше ни спектакли. Денес во една група на социјалните мрежи пристигна фотографија со Ајфеловата кула во заднина. Или од плажа во Грција. Или некој спектакл од „Леголенд“. И тоа го гледате додека сте во вашиот локален парк и размислувате како да го „убиете денот“ на 35 степени во сенка.

Можете да бидете Махатма Ганди и најдоброто дете на светот, но тоа ќе ве нервира секогаш, бидејќи тоа е сосема човечко. Една пријателка неодамна ми кажа нешто што ми одекнува во главата: „Не знам како ќе го преживеевме средното да имавме Фејсбук и Инстаграм.“ О, да, ни јас не знам.

Па што ќе им фали ако се во парк?!

Паркот е на крајот од нашата улица – на истото место каде што беше кога растевме јас и сестра ми. Голем е, зелен, има многу клупи и добро опремено детско игралиште. Па, игралиштето не изгледаше така кога бевме мали, се разбира. Цело основно образование го поминавме играјќи во тој парк, се забавувавме. Навистина не се сеќавам што правевме, но се забавувавме. Патем, дали знаете дека денешните деца не знаат да прескокнуваат „ластик“?

Ги пуштив во парк двајцата синови со друштвото, со упатство да не одат никаде надвор од паркот. И со мобилен телефон. Ми рекоа дека не сум при здрав ум бидејќи без надзор пуштив во парк речиси 7-годишно дете со крајно одговорен постар брат и тимот од деца со +9 години возраст. Нивниот татко беше подготвен за развод. Луѓето околу нас прашуваа како сум можела да се осмелам. Ми наведоа сè што можело да се случи. Дополнително, ниту еднаш не им се случило на овие постарите, нивните мајки и баби, да ги натераат да излезат од одреден дел од паркот, бидејќи – „таму сега си играат малите деца“. Толку за тоа.

Па нека се досадуваат, тоа е добро!

Нам ни беше досадно. На целата моја генерација и на генерациите претходно, па и потоа. Ни беше досадно. Немаше мобилни телефони, таблети, „Јутјуб“ или постојани детски програми. Ни беше досадно и правевме секакви работи. Па, дефинитивно има позитивна страна во тоа, се согласувам. Но, да не го романтизираме тој период премногу. Излегувавме – пред зградата, до паркот. Ни беше досадно затоа што немавме избор и не знаевме друг начин.

Денешните деца имаат избор. Имаат мобилен телефон, таблет, „Јутјуб“, игри, телевизор, што и да е. Супер, може да се досадуваат кога ќе им ги забранам сите по ред. Но, дали навистина може да се досадуваат околу 6 часа на ден, и така со денови? Во станот, на топлината. Додека мама работи и е таму, но не е навистина присутна. Не можам, не сум толку сурова за да не им дадам некој екран. Се разбира, има и други видови забава, но да бидеме реални – невозможно е да се избегнат екраните.

И затоа, ве молам, не кажувајте ми „па како можевме ние“ затоа што не е исто. Не е ни приближно исто. И денешниве деца не се разгалени затоа што имаат мобилни телефони и не им е подобро од нас. Ним им е полошо отколку и јас би била среќна кога би можеле барем малку да бидат „какви што бевме ние некогаш“.

Извор