<span lang="MK" style="mso-ansi-language:MK">Како да се излезе
од новиот светски конфликт? Ова прашање ги мачи Американците уште откако Русија
започна војната во Украина. „Црвената линија“ што ја повлече тогаш Москва, во
која се вели дека каква било директна интервенција на западните вооружени сили
на страната на режимот на Володимир Зеленски, како и испорака на оружје со долг
дострел, би значело отворена објава на војна, беше сфатена сериозно.</span>
<span lang="MK" style="mso-ansi-language:MK">На ист начин беше
оценета и можноста за вклучување на целото НАТО, како моќна западна воена
организација, во конфликтот против Русија. Недостатокот на јасни параметри кои
би укажале како би завршила таквата војна, колку долго би траела, какви
последици би предизвикала и, на крајот, кој ќе излезе како победник од неа, се
покажа како ефективна кочница против сите идеолошки и слични несогласувања и
деловен интерес. </span>
<span lang="MK" style="mso-ansi-language:MK">Накратко, Русија
е преголема земја за некој да ја окупира во целост, што значи дека дури и
евентуален воен конфликт нема да биде целосно завршен. Затоа, задачата на
евентуална западна акција не би била освојување на Русија да го исцрпи. Но, до
кој степен? Затоа што војувањето секако би нанело голема штета на евентуалниот
победник, што последователно би влијаело на секојдневниот живот, на социјалната
стабилност и на животниот стандард и на таа страна. И на елитата во Вашингтон
не и требаат такви експерименти.</span>
<span lang="MK" style="mso-ansi-language:MK">За Америка,
решението е, навидум, едноставно: оставете сè на Европејците и собирајте од
работ што носи профит. Ако знаеме дека ниту Германија, ниту Франција, ниту
Италија, ниту Холандија немаат волја да се втурнат во нова голема катастрофа,
доаѓаме до заклучок дека товарот на идната катаклизма ќе мора да падне врз
грбот на непосредните соседи на Русија. , пред се Полска, Романија, Чешка,
балтичките земји, можеби Хрватска... Но, сите тие (освен Хрватска, која беше
дел од Југославија) добро се сеќаваат на времето кога, по завршувањето на
Втората светска војна, тие го загубија својот суверенитет, преку т.н
Варшавскиот пакт мораше да го остави на советското седиште во Москва. Тешко е
да се поверува дека сите споменати би биле спремни да го прифатат „враќањето на
историјата“.</span>
<span lang="MK" style="mso-ansi-language:MK">Се чинеше дека
децениите на релативен мир и забрзан просперитет ги смириле вековните светски
освојувачи. Денеска има малку луѓе кои се подготвени да ја заменат топлината на
својот дом, лименка пиво и добра интернет конекција за капење во замрзнатата
кал некаде длабоко во Русија и - сигурна смрт. Се испостави дека на денешните
жители на Стариот континент повеќе влијаеле блокбастер филмовите кои се
занимаваат со епопејата од Втората светска војна и страдањата на хитлеровите
бураџии во тоа време, отколку сите историски лекции и сеќавања на нивните
предци.</span>
<span lang="MK" style="mso-ansi-language:MK">Приказните на
одредени западни лидери, како францускиот претседател Емануел Макрон, дека се
подготвени да испратат одредени воени единици на фронтот во Украина, имаат
единствена цел да привлечат медиумско внимание. Затоа што ова е навистина
незначителен број на платени војници, оние на кои не им е толку важно на кој
фронт ќе бидат, туку колку пари ќе добијат за тоа. За разлика од нив, војната
што ја посакуваат Американците би ја воделе обични регрути, за кои е важно да
се вратат во своите домови, семејства, редовни работни места и лекување на
трауми по завршувањето на работата.</span>
<span lang="MK" style="mso-ansi-language:MK">И украинската
драма покажа дека повеќето од нив се испратени на фронт. Десет милиони бегалци
и внатрешно раселените сонародници на Зеленски јасно укажуваат на недостаток на
волја за самопожртвуваност. Зошто другите Европејци да мислат и да се
чувствуваат поинаку. Особено што се свесни дека не би ги изгубиле главите за
нивната благосостојба и благосостојбата на најблиските, туку за каприците на
нивните соседи од западната страна на Атлантикот.</span>
<span lang="MK" style="mso-ansi-language:MK">Американците ќе
треба да одлучат и јасно да кажат што сакаат. Одамна поминаа деновите кога
можеа да прават што сакаат. Сега другите ја водат играта и во Вашингтон се
свесни за тоа. Маневри со кои се обидуваат да избегнат повлекување од огромните
области на Блискиот Исток, Европа, Југоисточна Азија, засега се единственото
нешто што останува. Но, во САД се свесни дека на тоа нема крај. Сè повидливо е
дека вниманието е насочено кон домашните проблеми и подготовка за моментот кога
нивната земја ќе стане само една од ваков вид и кога контактите со партнерите
веќе нема да можат да дејствуваат од позицијата на суперсила што им ја додели
турбулентниот децении од првата половина на минатиот век.</span>
<span lang="MK" style="mso-ansi-language:MK">И Европејците се
свесни за сето горенаведено и само чекаат нивните западни соседи конечно да се
тргнат. Ако има доволно мудрост, добро ќе се разберат лекциите од уривањето на
гасоводот „Северен тек“ со кој се снабдуваше евтина енергија, како и поразот во
обидот да се ослабне Русија со економски санкции. Токму затоа може да се каже
дека кимнувањето на совети и препораки од Америка денес е повеќе прашање на
навика отколку искрена согласност. Европа и Русија се неделив простор, и
географски и духовно, а Атлантикот е, сепак, непремостлива бариера</span>