Само нека е живо и здраво.

Ни поголема вистина ни почеста фраза во нашиот јазик.

Кога ќе кажете дека чекате бебе – само нека е живо и здраво.

Кога се жалите дека не спие навечер, дека не сака да јаде, дека не сака да оди во градинка, дека сака да биде само со мама – само нека е живо и здраво.

Кога ќе останете бремена првпат, ве прашуваат дали очекувате девојче или момче, а вие велите момче, на што ви одговараат: „Ооо, прво па машко!“ Но, ако кажете девојче, велат: „Нека е живо и здраво“.

Длабоко, премногу длабоко вкоренети традиционални вредности во нашето општество ја создадоа оваа поделба.

Фразата „Прво, па женско“ не постои. Ако некој ја изговори, таа би била сфатена како шега, а не како честитка.

Но, затоа тука е другата. Женско дете, туѓа куќа. Уште една традиционална „мудра“ мисла. Ќерката ќе си замине, ќе ја напушти куќата на нејзините родители и ќе се грижи за некој друг. Само што одамна не е таков случајот. Но, некако тоа машко дете е сон на повеќето татковци, а се осмелувам да кажам и на многу мајки. Таа потреба за проширување на видот, на оној што ќе ја продолжи лозата со истото презиме, може да се припише само на некоја егоистична потреба моето име да продолжи да живее дури и кога ме нема.

Кога зборуваме за презимето, традицијата налага жената да се откаже од своето презиме, кое со љубов ѝ било дадено при раѓањето. Да каже: „Не ми треба веќе тоа презиме, не ми е важно, ќе земам друго, како секоја добра жена“. Ако, пак, реши поинаку, тогаш е феминистка (што, се разбира, е лошо), „глуми“ модерна жена наместо да ја почитува традицијата и често го носи товарот на осудата од новото семејство кое го добила со бракот.

Децата, се разбира, ќе го носат и презимето на нивниот татко. Мајката ќе ги носи, ќе раѓа, ќе дои и, нема да се правиме дека не е така – ќе ги чува во 90 отсто од случаите, но тие ќе го носат само презимето на татко им. И, за волја на Бога, тоа е традиција.

А традицијата мора да се почитува затоа што, претпоставувам, тоа се единствените вистински вредности. Можам да замислам низ кој пекол би поминал маж ако земе женско презиме. И тогаш мислам на оние што тврдат дека мажите и жените се еднакви денес.

Да се ​​биде жена, дури и во ова модерно општество, не е привилегија. Затоа што дури и во 21 век, ако носите или штотуку сте родиле девојче, можете да очекувате да слушнете:

• Сега треба да одите на трето (ако има две девојчиња);
• Третото ќе биде машко;
• Сега треба да одите на поправен тест;
• Не е важно, само нека е здраво и живо;

Продолжете со низата. Или подобро не. Ќе биде доволно да ја воспитате ќерката на таков начин што, во општество наклонето кон мажите, таа ќе прави барем еден мал чекор што ќе ја намали таа разлика.

• Да ​​биде независна;
• Да не се согласува да молчи, добар е. „Ех, какви ги има“;
• Да верува дека може сѐ исто како и мажите. Да верува дека заслужува иста плата, ист третман, иста почит;
• Да ја има слободата да си го задржи презимето, ако тоа го претпочита.
• Да не се согласува со ништо што не ѝ се допаѓа.
• Да верува дека никој не вреди да се откажеш од себе.

И тоа ќе биде голем чекор. И за неа и за човештвото.

Извор