Нормално е да си ја сакаме мајката, и тоа е непишано животно правило. Но, постојат луѓе кои стануваат прилично рамнодушни кон своите мајки, особено кога ќе пораснат. Ако ги вклучиме и оние што навистина ги мразат своите мајки, не ни останува ништо друго освен да откриеме зошто и како да им помогнеме на „хејтерите“.

Психијатрите и психолозите често велат дека влијанието на мајката врз психолошкиот развој на детето е една од најважните и секако најексплоатирани теми во психологијата. Квалитетот на емоционалната врска помеѓу мајката и детето, според теориите на развојната психологија, го одредува подоцнежниот однос на човекот кон себе, но и кон светот околу него. На самиот почеток, мајката и детето претставуваат единство во кое детето е апсолутно зависно од мајката. Експертите сакаат да кажат дека она што детето го гледа во очите на својата мајка е самото тоа. Мајката е како огледало кое ги рефлектира различните расположенија на детето и на тој начин го воведува детето во неговиот внатрешен свет. Она што го изразува лицето на мајката му дава потврда на детето за неговото постоење.

Ова е голема одговорност за нашите мајки. Родителството и воспитувањето дете, поради својата природна низа, понекогаш изгледа како една од наједноставните работи на светот, но всушност тоа се најодговорните животни улоги со кои ќе се соочат повеќето луѓе. Мораме да бидеме свесни дека до одреден степен сме робови на сопственото наследство, па ни мајките не можат да избегнат во своите односи со децата да внесат сличности што нивните родители ги имале со нив. На пример, мајка која е уверена во својата сексуалност ќе ѝ помогне на својата ќерка да ја прифати сопствената женственост, а исто така ќе може да ја усогласи својата вродена посесивност кон нејзиниот син и да му го отвори патот да се идентификува со цврстата татковска фигура што му е потребна за здрав развој.

На својата мајка детето ѝ ја припишува идејата за совршеност и семоќ. Постојат две состојби: во првата постои семоќ и совршенство кај мајката додека детето останува беспомошно, додека во втората детето станува семоќно суштество додека беспомошната мајка е само набљудувач. Во психологијата тоа е основа на примарен конфликт, чие решение се бара во текот на животот. Истовременото постоење на две конфликтни личности во човечката психа се нарекува биполарна структура на карактерот и создава предуслов за основен судир меѓу амбициите и идеалите што мора да се решат.

Поради сето горенаведено, да не ги осудуваме нашите мајки, туку да ги препознаеме причините поради кои ја „мразиме“ нашата мајка и да ѝ простиме – ние сме нејзина слика и прилика, можеби несовршена, но секако резултат на нејзините напори и процесот на воспитување, што е сè само лесна работа не.

Прочитајте ја целосно листата со работи што навистина им ги замеруваме на нашата мајка:

1. Мила мајко, не ме гушкаше доволно, не ме галеше и не ме бакнуваше доволно.
2. Мила мајко, секогаш повеќе ме критикуваше отколку што ме фалеше.
3. Мила мајко, секогаш имаше совети и совети, но дали ме послуша?
4. Мила мајко, зарем ветувањето не е лудо радување?
5. Мила мајко, твоите казни отсекогаш ми беа тешки.
6. Мила мајко, јас секогаш бев дежурен виновник.
7. Мила мајко, „те сакам“ се два збора кои најмногу ми значат на светот.

Не е важно дали се пронајдовме во сите седум точки, во една или ниту една од нив, важно е да ѝ кажеме на нашата мајка: „Благодарам што ме воспита, простено ти е за сѐ што можеби не беше идеално“ и „Те сакам, драга мајко, безусловно!“

Со реализација и кристализирање на нашиот однос со нашата мајка, направивме голем чекор за нашата идна врска со нашето дете. Учиме од грешките и учиме цел живот. Да им ја пренесеме на нашите деца мудроста што нѐ збогатува во текот на нашите животи. Длабоко во нас постои чувство дека животот е континуиран циклус на примање и давање енергија. Понекогаш оваа промена е лесна и едвај забележлива, другпат е извор на енергија и тогаш знаеме дека активно учествуваме во животот. Без ова активно единство на спротивности животот би бил само пасивна вегетација, а не размена на енергии како вулкан или сонце.

Нашата мајка го исполни својот дел од тој животен циклус, диригентската палка е предадена, одговорноста сега е на нас. Нашите деца ќе бидат благодарни, а нашите деца се нашата радост, светлина и иднина.

Со остварување и кристализирање на односот со мајката, направивме голем чекор за нашата идна врска со детето.

Aвтор: Невен Ивиќ
Извор