Тажната приказна за принцезата што не смеела да ја види светлината на сонцето

Во едно далечно кралство, опкружено со високи планини и густи шуми, живееше прекрасна принцеза по име Елиара.

Имаше најубавата златна коса, очи сини како утринско небо и срце полно со љубов.

Но, нејзиниот живот беше обвиен со тага, затоа што врз неа беше фрлено страшно проклетство – никогаш не смееше да ја види светлината на сонцето.

Кога била бебе, злобна вештерка му прорекла на кралот:
„Ако сончев зрак ја допре твојата ќерка, таа ќе исчезне во сенките засекогаш“.

Исплашен, кралот наредил да се изградат високи ѕидови околу дворецот. Во нејзината соба гореле стотици свеќи, но никогаш не можеле да ја заменат топлината на сонцето.

Принцезата растеше во златен кафез, опкружена со луксуз, но заробена во темнина.

Еден ден, додека тажно гледаше низ мал прозорец, забележа момче во градината – млад градинар кој пееше додека ги полеваше цвеќињата.

Неговата насмевка беше светла како сонцето што таа никогаш не го видела.

Секој ден, тој ѝ оставаше свежо цвеќе на прозорецот, а таа почна да ги чува ливчињата како најскапоценото богатство.

Но, срцето ѝ тажеше. Не можеше да живее засекогаш во сенка.

Една ноќ, таа ја отвори портата и излезе од дворецот. Чекореше кон изгрејсонцето, знаејќи ја судбината што ја чека.

Првпат, нејзиното лице беше допрено од топлите зраци на утринското сонце. Почувствува како топлината ѝ ги милува образите... и тогаш, како што проклетството предвидело, таа исчезна.

Но, нејзиниот дух никогаш не го напушти кралството. Легендата вели дека секое изгрејсонце, кога првите зраци ќе ја допрат земјата, во градината на дворецот цветаат златни цвеќиња – како спомен на принцезата која избра да ја види светлината, макар и за последен пат.

Поука:

Некои животи се обвиени во темнина, но секое срце копнее по светлина. Понекогаш, дури и момент на среќа вреди повеќе од целиот живот во страв.

Извор

фото: CRNOBELO.com - генерирано со AI