Истражувачите од Australian National University (ANU) тврдат дека најлошото место на кое би можеле да се сретнете е единечен квазар со масивна црна дупка која апсорбира се што е во нејзина близина.
За среќа, споменатата црна дупка, која официјално го носи името J0529-4351, е оддалечена околу 12 милијарди светлосни години, така што мала е веројатноста дека ќе се најдете таму наскоро.
Научниците утврдија дека квазарот емитира 370 пати повеќе енергија од годишниот еквивалент на нашето Сонце за еден ден. Црната дупка е повеќе од 17 милијарди пати помасивна од Сонцето и има 500 милијарди пати поголема осветленост.
„Овој квазар е најнасилното место што го знаеме во универзумот. Неверојатната стапка на раст значи и огромно ослободување на светлина и топлина, така што ова е и најсветлиот познат објект во универзумот“, вели астрономот и водач на студијата Christian Wolf од ANU.
Идентификуван дури лани
„Дискот е жежок, од неколку илјади Целзиусови степени однадвор до десетици илјади Целзиусови степени на работ на окото на бурата. Целата бура е проникната со силни магнетни полиња. Насекаде има громови со космичка големина. Го најдовме „најпеколното“ место во универзумот“, објаснува Wolf.
Објектот бил забележан од Европската јужна опсерваторија за време на истражување на небото во 1980 година, но првично се мислело дека е ѕвезда. Дури минатата година е идентификуван како квазар – исклучително активно и светло јадро на галаксијата. Тоа го потврдија и телескопските набљудувања во Австралија и пустината Atacami во Чиле.
„Изненадувачки е тоа што до сега не бил откриен, со оглед на она што го знаеме за многу други, помалку импресивни црни дупки“, вели коавторот на студијата Christopher Onken.
„Светлината од оваа црна дупка патувала повеќе од 12 милијарди години за да стигне до нас. Во адолесцентниот универзум, материјата се движела хаотично и ги хранела гладните црни дупки. Денес, ѕвездите се движат уредно на безбедни растојанија и ретко паѓаат во црни дупки“, заклучува астрономот Rachel Webster од University of Melbourne (Australia).
Квази-ѕвездени радиоизвори
Квазарите (квази-ѕвездени радиоизвори) се многу далечни активни галаксии со исклучително светли (до 10.000 пати посветли од обичните галаксии), јадра слични на ѕвезди (со дијаметар помал од 1 светлосна година) кои емитуваат електромагнетни бранови со големо црвено поместување.
Се претпоставува дека има многу масивна црна дупка во централниот дел на квазарот и акрециски диск околу неа. Под агол од 90° во однос на акрециониот диск, млаз гас излегува со голема (релативистичка) брзина. Ако млазот гас е насочен кон Земјата, квазарот се нарекува блазар. Се верува дека квазарот е рана развојна фаза во еволуцијата на галаксиите.
Првиот квазар, 3C48, е откриен од американските астрономи Allan Sandage и Thomas Matthews во 1960 година. Тој личел на ѕвезда, но неговиот спектар бил значително различен од ѕвездените спектри и содржел непознати емисионски спектрални линии.
По откривањето на друг објект со слични својства, 3C273 холандскиот астроном Maarten Schmidt заклучил дека набљудуваните емисиони линии припаѓаат на познатата спектрална серија на атоми на водород, но значително се поместени (16%) кон црвениот дел од спектарот.
Денес се познати повеќе од 1500 квазари. Приближно 20% од познатите квазари брзо ја менуваат нивната осветленост (со период од еден ден или недела) во видливите и радио регионите, додека некои квазари ја менуваат нивната осветленост со периоди од приближно една година (на пример, квазарите 3C48 и 3C273).
Квазарската светлина на својот пат до Земјата делумно се апсорбира, така што линиите за апсорпција се користат за проучување на меѓуѕвездената материја.
