Песна која крие СТРАШНА ПОРАКА: Кога ќе се анализираат подлабоко, зборовите добиваат речиси застрашувачко значење

На прв поглед, оваа песна зрачи со романса.
Една од најпознатите песни, која со децении се смета за симбол на вечната љубов и трпение, крие подлабока и по малку морничава порака.
Станува збор за песната „Чекај ме“, напишана од рускиот поет Константин Симонов, а поради условите во кои е напишана влезе во антологијата.
На прв поглед, оваа песна зрачи со романса. Зборува за непоколеблива вера во љубовта и чекање на саканата личност, дури и кога сите останати се помириле со фактот дека е засекогаш изгубена. Но, кога ќе се анализираат подлабоко, зборовите на песната добиваат поинакво, речиси застрашувачко значење.
Симонов ја напишал песната во 1941 година, на почетокот на Втората светска војна, за неговата сакана актерка Валентина Серова.

Таа, меѓутоа, била мажена. Откако починал нејзиниот сопруг, генерал, кого таа многу го сакала, Валентина долго страдала. Потоа се впуштила во бројни љубовни афери, но никогаш не успеала да сака никого како нејзиниот покоен сопруг.
И тогаш, за време на воените години од 1940 година, таа го запознала Симонов, кој со години фантазирал за неа. Тие започнале врска која била сè за што сонувал писателот, но неволјата допрва требала да дојде.
Како воен дописник, соочен со несигурност и смрт, тој напишал стихови во кои ја изразува својата надеж дека таа ќе му остане верна и ќе верува во неговото враќање, и покрај сите што ќе и кажат дека е мртов.

Песната, која требало да стигне до Валентина по неговата смрт, ја ставил во џебот, мирно чекајќи го својот суден ден. Меѓутоа, се случило чудо, единицата во која се наоѓал Симонов некако го избегна последниот удар на непријателот и писателот се вратил дома кај својата сакана жив и здрав, со песната во џебот.
Тие се венчале во 1943 година, а во следните неколку години се шират гласини дека Валентина го изневерувала Симонов додека тој бил на фронтот. Симонов ја напуштил во 1957 година, а потоа се препуштил на алкохолизмот и умрел сам во 1975 година во Москва.
Песната брзо стана популарна меѓу советските војници. Многумина им ја испратиле на своите најблиски, а некои тврделе дека им донела среќа и им го спасила животот.

Но дали песната е само за љубов или има нешто помрачно во неа?
Се разбира, основната идеја на песната е силна верба во љубовта која ги надминува сите препреки, вклучително и самата смрт. Но, ако повнимателно ја читаме песната, се појавува толкување што звучи надреално, како да е напишана од духот на некој што е веќе мртов.

Поетот инсистира саканата личност да ја игнорира реалноста и да верува во враќањето, дури и ако сите докази се против тоа со репликите „Сите ќе веруваат дека ме нема, а ти ќе чекаш – никогаш не им верувај“. Додека духот како да ја бара неговата љубов да го врати од мртвите само чекајќи со репликите „Кога веќе никој не чека, кога сите се уморни од болка“.
Песната стана бесмртна, синоним за љубов која ги надминува сите пречки и време.
Многу уметници ширум светот го испеале преку музика, а тука ги имаме Раде Шербеџија и Тома Здравковиќ.
Се зборува дека Тома Здравковиќ решил да ја изведе оваа песна откако дознал дека е болен.

Фото: Архива/илустрација