Научниците ги проучуваат теоретските можности за извлекување енергија од црните дупки со помош на процесот Penrose, предложен од американскиот математичар и физичар Roger Penrose (92) во 1971 година.
Овој процес, кој се одвива во ергосферата, се заснова на пумпање на ротационата енергија на црните дупки, користејќи ефект познат како frame-dragging.
Тоа овозможува да се извлече енергија од црна дупка со ослободување на маса или зрачење во неа. Теоретски, овој процес може да извлече до 20% од енергијата на масата на црната дупка, што е значително повеќе од енергијата ослободена со фузија на водород во хелиум.
Повратни информации
Неодамнешното истражување се фокусира на апстрактната идеја за црни дупки со електричен полнеж во просторот anti-de Sitter. Авторите размислуваат како да извлечат енергија преку распаѓање на честички користејќи го ефектот Bañados-Silk-West (BSW).
Проблемот со оваа идеја е тоа што може да доведе до енергетски ефект на бегство каде што енергијата на честичките ја засилува енергијата на честичките во јамката за повратни информации, што доведува до „бомба од црна дупка“.
Иако ова истражување е хипотетички по природа, го истражува сценариото „што ако“ во кое структурата на време-просторот делува како комора за да содржи енергија од црна дупка.
Сепак, важно е да се напомене дека сите овие пристапи се претежно теоретски и не се практично применливи во реалниот свет. Иако тие обезбедуваат увид во основните закони на физиката, вистинската примена на овие идеи останува предизвик и надвор од дофатот на сегашните технологии.
Оваа студија придонесува за разбирање на фундаменталната природа на време-просторот дури и во апстрактниот антипростор.
Што се тоа црни дупки?
Црната дупка е астрофизички објект кој поседува екстремна гравитациска привлечност, до таа мера што дури и светлината не може да избега од нејзината гравитациска замка. Овој феномен е резултат на колапс на масивна ѕвезда, оставајќи зад себе компактна маса со исклучително силна гравитација.
Црната дупка има имагинарна површина позната како хоризонт на настани. Во него, гравитацијата е толку силна што ниту една честичка, вклучително и светлината, не може да избега. Ако нешто ја премине таа граница, се смета дека е во црна дупка.
Во центарот на црната дупка се наоѓа сингуларитет, точка со бесконечна густина и бесконечно гравитационо поле. Сепак, поради хоризонтот на настани, оваа единственост останува скриена од набљудување.
Постојат три основни типа на црни дупки: мини црни дупки, кои имаат маса помала од онаа на ѕвезди и постојат само како теоретски модел; црни дупки со поголема густина од границата; и супермасивни црни дупки кои имаат густина помала од границата.
Истражувањето на црните дупки има клучна улога во разбирањето на основните закони на гравитацијата и простор-времето во екстремни услови, како и во проучувањето на еволуцијата на универзумот.
