Во еден колумбиски град нешто чудно се случува со телата по смртта. Не се знае зошто
Новинар на АФП разговараше со Кловиснерис Бејарано, која клечеше пред стаклен сад во кој се наоѓаше телото на нејзината мајка која почина пред 30 години, но изгледаше како само да спие. Сатурнина Торес де Бејарано го носи фустанот во кој е погребана, а во сочуваната рака држи вештачки црвен каранфил.
„Таа сè уште го има своето мало кафено лице, нејзините плетенки, косата“, рече Бејарано (63), покажувајќи ги посмртните останки на нејзината мајка изложени во музеј со уште 13 тела од градот Сан Бернардо, во колумбиските Анди. Сите тела од музејот биле мистериозно мумифицирани по смртта.
Нормален период на распаѓање на телото
„Ако Бог сакаше да ја сочува, сигурно имало причина за тоа“, додаде таа. Нејзината мајка е погребана на градските гробишта Сан Бернардо во 1993 година. Беше ексхумиран во 2001 година за да се направи простор за нови тела. Осум години по нејзината смрт, Сатурнина сè уште имала зачувана коса, нокти и добар дел од нејзината кожа.
Во нормални околности, телото закопано во ковчег почнува да се распаѓа во просек за една година, а за десет години остануваат само коски. Ако покојникот е закопан директно во земја, без ковчег, обично по пет години останува само скелет.
Засега нема научно објаснување
Кога семејството ја видело мумифицираната Сатурнина, не биле премногу изненадени. Од 1963 година ископани се десетици мумифицирани тела. „На почетокот луѓето гледаа со неверување. Мислеа дека ова се изолирани настани. Но, како што одминуваше времето, тие сè почесто ископуваа мумифицирани тела“, изјави вработен во музејот Росио Вергара за AFP.
Некои сè уште имаа очни јаболка, кои се распаднаа набргу по ископувањето. Во доцните 1980-ти, секоја година на гробиштата беа пронајдени околу 50 мумии. Денеска се ископани само неколку од нив. “Експертите се обидоа да го објаснат овој феномен, кој е забележан и во земји како Мексико и Италија. Но, тие не најдоа објаснување за спонтаната мумификација во Сан Бернардо”, вели Вергара.
„Некои локални жители веруваат дека тоа им се случува на многу добри луѓе и дека тоа е еден вид награда по смртта. Други, пак, сметаат дека тоа е казна. Повеќето се убедени дека причината за тоа е здравата исхрана на жители и активен, земјоделски начин на живот“, додаде таа.
Не сите водеа ист живот
Но, не сите мумии живееле во овој мал град за време на нивниот живот. Една од нив е мумијата на Хорхе Армандо Круз, кој поголемиот дел од својот живот го поминал во големиот град Богота, каде и починал. По неговата смрт бил погребан во родното место.
Не постои јасен модел на мумификација – мумиите припаѓале на луѓе од различна возраст и не преовладува посебен пол. Вергара наведува дека на одреден дел од гробиштата откопале најмногу мумии.
Како печка
Некои експерти сметаат дека одговорот се крие во самото гробно место. Првите мумии биле пронајдени дури по отворањето на гробиштата без подземни гробници. Пред 1960-тите, во градот имало две гробишта, а од ниту една од нив не биле ископани мумии. Исто така, климата во областа е влажна, што треба да го забрза процесот на распаѓање, а не да ги претвора телата во мумии.
Антропологот Даниела Бетанкур од Националниот универзитет на Колумбија верува дека мумификацијата се случува затоа што гробиштата се наоѓаат на стрмна планинска падина. „Тука постојано дува топол ветер. Можеби гробиштата функционираат како печка во која телата дехидрираат. Но, таа хипотеза допрва треба да се истражи. Не се направени многу студии за тоа што се случува и под кои услови се случува мумификацијата“, вели Бетанкур.