ЈА БАРАЛА НИЗ ЦЕЛ СВЕТ А ТАА БИЛА САМО 30 КИЛОМЕТРИ ОД НЕА: Светлана морала да ја остави ќерката, па ја нашла после 40 години

Светлана Стојановиќ со години талкала низ светот барајќи роден белег бидејќи била сигурна дека ќе го препознае своето дете по родениот знак, не знаејќи дека расте на 30 километри од неа.

Се породила на 20 години, ќерката и ја скинале од раце и и ја одзеле против нејзина волја. Тогаш како 10-годишно девојче Слаѓана Васиќ дознала дека е посвоена и оттогаш животот целосно и се променил.

– На 10 години дознав дека сум посвоена од моите родители, старатели. Дознав и од тој ден ништо не е исто. Се повлеков во себе, мислев зошто, како… Бев мала, но разбрав. Размислував како може да ме остави. Имаше период кога навистина се повлеков во себе, не сакав да одам на училиште, родителите ме тешеа. Многу ми беше тешко да знам дека вистинската мајка ме остави – изјавила Слаѓана во утринската програма „Ново јутро“ на ТВ Пинк.

-Кога умре моето семејство, единственото нешто во мојата глава беше што останав сама, апсолутно сама. Би било поинаку да имам некој свој. Случајно наидов на здружението на исчезнати бебиња и им оставив порака. Се договоривме да се најдеме во паркот во Бољевац , се појави непозната жена, пријде, се сретна и разговараше. Бев растргната, дали ќе ја најдат или не мајка ми. По два-три месеци се среќавам со мајка ми – вели Слаѓана со солзи во очите.

Се запознале во декември, таа и самата е мајка, а нејзината ќерка вели дека едвај чекала да ја запознае баба и. Таа додава дека немала предрасуди, не сакала да и суди на мајка си, туку само да ја запознае и допре. Исто така, истата вечер го запознала својот татко и му простила.

-Ми кажа кој е татко ми, по еден час се појави истата вечер. И јас личам на него.

Светлана Стојановиќ ја раскажа својата страна на приказната, откри како мајка и и тетка и го грабнале бебето од раце и низ каква агонија поминала.

-Милион чувства, но најмногу преовладуваше чувството на среќа, радост. Бев најсреќната жена во моментот кога ја видов. Не може да се опише. Апелирам до сите мајки, кои бараат од своите деца да не се откажуваат, затоа што животот, а и тој погоре, секого го одредува и дава според неговата заслуга. Среќна сум и денеска, на среќата и нема крај и бев среќна и ќе останам среќна – истакнува таа.

Скрив дека сум бремена

-Ја родив на 20 години. Прво дете, 20 години, се мачам, ја носев, се трудев, бременоста ја криев. Бев послаба, облеков фустан, елек преку него да не се гледа. Не знам што не правев, во снегот, сеќавајќи се, никој не можеше да се посомнева. Ја родив за минута. Не ми пречеше и ја заморував со работа, многу работев додека ја носев. Патријархално семејство, брат во војска, јас женско дома. Живеевме на планина, ментална злоупотреба од родители. Не сакаа да ми помогнат, само рекоа „ова нема да го видиме“. Не ја одобрувала врската, ќе дојде братот од војска, на што ќе личело. Ние сме од влашкиот регион каде што се многу традиционални – вели Светлана.

Лекарот се обидел да го продаде детето

-Постојано ми кажуваше како има богаташи од Словенија и Хрватска, ја познаваше мајка ми. Има луѓе на кои навистина им се допаѓа вашето дете. Богатите, Хрватска, Словенија, ме убедија дека го сакаат моето дете. Подобро е да се согласите со тоа отколку да биде во домот. Сакав да го однесам детето дома. Ми рече, сети се кога тие Хрвати, Словенци, биле богати и моќни. Бев пуштена од болница, тетка ми и вујко ми дојдоа да не земат, на снег, таа беше во кревет и ја однесов дома. Ме заклучија во една мала соба за никој да не ме види, никој да не ме слушне. Тоа е место во планина. Сама ја чував, немаше пелени, не знаев ни да ја бањам, никој не ми помогна.

– Ја оставив и отидов да подготвам ручек, на работа. Имав млеко за десет деца, а не за едно. Требаше да одам во Центарот за социјална работа во Бор, ме натера тетка ми. Тато ми рече да одам, дека ќе биде со неа. Кога стигнав таму, заокружив што ми кажаа и прашав кога ќе добијам помош. Ми се смееја затоа што барав стан и пари. Ми рекоа да излезам бидејќи потпишав нешто сосема друго.

„Да знаев, ќе скокнев во бунарот со неа“

Работниците од Центарот за социјална работа го вратиле бебето во болница, а потоа лекарот го продал на посвоители. И кажале дека ја однеле од болница.

-Еден ден се појави тетка ми, мислев дека дошла да го види детето, но ме тераше да ја спремам, да ја однесам во Центар. Не сакав да го дадам, ми го грабнаа од раце. И мајка ми ме принуди. Ја зедоа, да знаев дека ќе ми ја земат, ќе отидев и ќе скокнев со неа во бунарот. Не ја оставив доброволно, ми ја земаа од раце. Ми кажаа дека ја оставиле пред Центар, а на Слаѓа ѝ кажале дека родителите ја однеле во болница.

– Имаше лузна на десната нога, ја има и сега. Ја барав насекаде, отидов во Данска, Хамбург, Швајцарија, не знам каде не отидов, дури ни летото, да не ја види таа лузна на ногата. Имав чувство дека ќе ја најдам. Никогаш никому ништо лошо не сум направила, му верував на тој погоре што ги расчистува сметките – изјавила Светлана.